from Oannes

🔴 Το φαινόμενο της “ανυπομονησίας” για τον εορτασμό των Χριστουγέννων από τα μέσα Νοέμβρη, είναι όχι μόνο ενοχλητικό, αλλά και σημείο των καιρών : οι “συναισθηματικοί τόνοι” πάνε πακέτο με την όπως-όπως τόνωση της καταναλωτικής διάθεσης, με την τελευταία να άπτεται ιστορικών χαμηλών, στα ίχνη της αγοραστικής δύναμης – τελευταίας στην Ευρώπη.
Σε μια συνθήκη όπως η παραπάνω, η ανυπομονησία που συνόδευε κάποια εποχή το πλησίασμα της “Άγιας Νύχτας”, αντικαθίσταται από μια …απεριόριστης διαρκείας δήθεν εορταστική ευφορία, διαδικασία που το αποτέλεσμα της σε βάθος χρόνου δεν μπορεί να είναι άλλο από την έκπτωση της ίδιας της γιορτινής ημέρας στο επίπεδο ενός χλιαρού φινάλε : νομοτελειακή κατάληξη του “Every Day Is Like Sunday” (Morrissey) δεν είναι άλλη από το “Every Day Is Exactly The Same” (NIN).
Λέγοντας αυτά ακούμε ξανά το αριστούργημα των Sparks από τα ‘70s και το κλασικό τους άλμπουμ Kimono My House.

✻

🔴 The phenomenon of “Christmas impatience” kicking off as early as mid-November isn’t just annoying; it’s a sign of the times. The sentimental trimmings now come bundled with a desperate, throw-everything-at-the-wall attempt to revive consumer spending, which has hit rock bottom, trailing the lowest purchasing power in Europe.
In this landscape, the old, sweet anticipation for “Silent Night” has been replaced by a fake-festive euphoria with no expiration date. The long-term result can only be one thing: the downgrading of the holiday itself from a special day to a lukewarm finale. The inevitable endpoint of “Every Day Is Like Sunday” (Morrissey) is none other than “Every Day Is Exactly the Same” (Nine Inch Nails).
With that in mind, we’re listening again to the masterpiece by Sparks from the ’70s, off their classic album Kimono My House.

❦

Enjoy!

❦

s always, I’m happy to hear your thoughts, however I’d highly recommend a direct dialogue with the …’source’ [why comments are closed here], so please visit Oannes’ page where you can also listen to the music!