from Oannes

Η στάμπα της “World’s greatest party band” που συνοδεύει εξ αρχής την τρελή πορεία των B-52’s, τους έχει στερήσει ίσως κάποια “καλλιτεχνικά εύσημα” που απήλαυσαν άλλοι λιγότερο δημιουργικοί από εκείνους, κάτι που υποθέτω θα τους είναι λίγο-πολύ αδιάφορο. Σε ό,τι με αφορά είναι ένα από τα αγαπημένα μου γκρουπ της περιόδου late ‘70s – middle ‘80s, και δεν θεωρώ τη μουσική τους ιδανική για πάρτι.
Ακούμε τρία τραγούδια από δύο άλμπουμ : ‘Mesopotamia’ από το ομώνυμο EP του 1982 (παραγωγή David Byrne), ‘Quiche Lorraine’ (03:52) & ’53 Miles From Venus’ (07:50) από το δεύτερο LP τους, Wild Planet του 1980.

✻

The label of “World’s greatest party band” that has accompanied the B-52s’ wild journey from the start may have deprived them of some “artistic credentials” enjoyed by others less creative than them, something I suppose they’d find more or less irrelevant. As far as I’m concerned, they’re one of my favorite bands from the late ‘70s to mid-‘80s, and I don’t consider their music ideal for parties.
We’re listening to three songs from two albums: ‘Mesopotamia’ from the 1982 EP of the same name produced by David Byrne, ‘Quiche Lorraine’ (03:52) & ’53 Miles From Venus’ (07:50) from their second LP, Wild Planet, from 1980.

❦

Enjoy!

❦

As always, I’m happy to hear your thoughts, however I’d highly recommend a direct dialogue with the …’source’ [why comments are closed here], so please visit Oannes’ page where you can also listen to the music!